ရပ္ရြာအကူအညီျဖင့္ အိမ္သို႔ ေဘးကင္းစြာျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း

ေရးသားသူ - ဗာဂ်ီးနီးယား ဟန္ဒါဆန္



©ယူနီဆက္ျမန္မာ/၂၀၁၅/ဗာဂ်ီးနီးယား ဟန္ဒါဆန္

၂၀၁၅ခုနွစ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔- အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ေနေအာင္နဲ႔ သူ႔အစ္ကို ေက်ာ္မိုးလႈိင္ (၂၂ ႏွစ္)တို႔ဟာ အေဒၚျဖစ္သူ ေဒၚခင္ညိဳ၊ အဖိုးျဖစ္သူတို႔ႏွင့္ အတူ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔မွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။

အလြန္ဆင္းရဲကာ ရွက္ေၾကာက္တတ္ၿပီး စာေပတတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိတဲ့ မိဖမဲ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ မူႀကိဳေက်ာင္း အၿပီးမွာေတာ့ ေက်ာင္းလက္တက္ ေက်ာင္းဆက္တက္ ေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ သူတို႔ဟာ နာမည္ကို မေရးတတ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က စာလံုးေရးျပရင္ေတာ့ စာလံုးေတြကို မွတ္မိႏိုင္ ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ပိုက္ဆံရဖို႔အတြက္ သူတို႔အိမ္နံေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္း အလုပ္ေပါင္းစံု လုပ္ရပါတယ္။ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ့ စာပြဲေတြ၊ ခံုေတြကို ျပန္သိမ္းၿပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရပါတယ္။ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ဆိုင္ရွင္ေတြက ဆိုင္ထြက္အမႈိက္ေတြ စြန္႔ေပးဖို႔နဲ႕ အမႈိက္စြန္႕ရင္း အသံုး၀င္မဲ့ပစၥည္းေလးေတြ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေရာင္းရင္ အပို၀င္ေငြရႏို္င္တယ္လို႔ သူတို႔ကို ေျပာပါတယ္။

 

“ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘေတြဆံုးသြားတဲ့ေနာက္ ေျခာက္ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္တိုညီအစ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကို ရွာေဖြစားေသာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဒၚကို ကူညီႏိုင္ဖို႔နဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းလမ္းရွာပါတယ္”လို႔ ညီေလးျဖစ္သူ ေနေအာင္ကေျပာပါတယ္။ “မိသားစုဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ”။

 

မတ္လ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ အမႈိက္ပံုမွာ ရွိေနစဥ္မွာပဲ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ထံကို သားသားနားနား၀တ္စားထားတဲ့ စံုတြဲတစ္တြဲ ခ်ဥ္းကပ္လာကာ ေဂါက္ရိုက္သင္တန္းမွာ တစ္ေန႔ (၁၀) ေဒၚလာ ရမဲ့ အလုပ္လုပ္မလားလို႔ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။

©ယူနီဆက္ျမန္မာ/၂၀၁၅/ဗာဂ်ီးနီးယား ဟန္ဒါဆန္

 

သူတို႔ဟာ အဲသည္စံုတြဲနဲအတူလိုက္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ ထုိလူက အေဒၚကို ေခၚေစၿပီး အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ေဂါက္ရိုက္သင္တန္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ေခၚသြားမယ္လို႔ အသိေပးခဲ့ပါတယ္။ ထိုေနာက္ ေနေအာင္က “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကိုေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ပူေနပါၿပီ။ ဘယ္ကိုသြားမွာလည္းေမးေတာ့ အဲသည္လူက ေဂါက္ရိုက္သင္တန္းနဲ႔ ဒီေနရာဟာ ငါးနာရီအၾကာေလာက္ ေ၀းတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔နဲ႔ နီးတယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္”။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္လူက “ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ေတြ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီ ဒါေၾကာင့္ သြားမွျဖစ္မယ္” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ ႔ပိုင္း နယ္စပ္အေျခစိုက္ စစ္စခန္းရွိရာ ကိုလန္းကို ပိုေဆာင္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ စစ္တပ္ကလူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တိုကို “စစ္တပ္ထဲ၀င္ခ်င္လား” လို႔ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က “မ၀င္ျခင္းဘူး” လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ “ထမင္းခ်က္တတ္လား” လို႔လည္းေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က “မခ်က္တတ္ဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိ ဆံပင္ညွပ္ေပးၿပီး ပ်င္းစရာေကာင္းလွတဲ့ အိမ္တြင္းမႈ လုပ္ငန္း၊ အပင္ေတြေရေလာင္းေပါင္းသင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ ပို႔ခဲ့ပါတယ္” လို႔  အစ္ကိုုျဖစ္သူ ေက်ာ္မိုးလႈိင္က ေျပာျပပါတယ္။

သံုးရက္ေျမာက္ေန႔အထိ ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုဟာ သံသယျဖစ္လာခဲ့ ပါတယ္။ “ကၽြန္မ သူတို႔ကို ဘယ္ေရာက္ေနလည္း ဆိုတာလည္းသိခ်င္တယ္ ၿပီးေတာ့ စိတ္လည္းပူတယ္။ ကၽြန္မ မသိတဲ့ သူစိမ္းတစ္ယာက္နဲ႔ ကေလးေတြကို ထည့္ေပးလိုက္ရတာ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္မိတယ္”လို႔ ေဒၚခင္ညိဳကေျပာပါတယ္။ အေဒၚအငယ္ျဖစ္သူ ေဒၚမိုးေအးညိဳကေတာ့ မၾကာေသးခင္ကပဲ ကေလး သူငယ္ကာကြယ္ေရး ပညာေပး သင္တန္းကို တက္ေရာက္ထားခဲ့တာျဖစ္တာေၾကာင့္ အေရးေပၚ ဖုန္းနံပါတ္ေတြရရွိထားပါတယ္။

ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ဆက္သြယ္ရမလဲဆုိတာ မွတ္မိၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ ႔၊လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန၊ ဂရုဏာျမန္မာ လူမႈ၀န္ထမ္းဌာန (KMSS)၊ UNICEF နဲ႔ လတ္တေလာ ဆက္သြယ္ခ်ိတ္ဆက္ထားၿပီး ကူညီမႈေတြရရွိႏိုင္တဲ့ ျပည္တြင္း NGO ေတြကို ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။

KMSS ကဲ့သုိ႔ အဖြဲ႔မ်ားမွ လူမႈ၀န္ထမ္းလုပ္သားေတြဟာ အဖိုးတန္ၿပီး မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အခန္းက႑ျဖစ္တဲ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ စည္ရံုးေရးသမားမ်ားအျဖစ္ ကေလးမ်ားကို ကာကြယ္ဖို႔ ပံ့ပိုးေဆာင္ရြက္ေပးေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္းမွ လုပ္အားေပးေတြကို မိသားစုေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမ်ားနဲ႔ ဆက္သြယ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး အေျခခံက်က် အသိပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အားေပးဖို႔ သင္တန္းေပး ေလ့က်င့္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာမၾကာခဏဆိုသလို ထိခိုက္လြယ္ၿပီး သတင္းမ်ားနဲ႔ ထိေတြ ထားတဲ့ ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းၿပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးမ်ိဳးကို တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဆိုင္ရာ အသိပညာေပး သင္တန္း မ်ားကို ရပ္႐ြာတြင္း လက္လွမ္းမွီေနရာမ်ားတြင္ က်င္းပၿပီး ရင္းႏွီးစြာ ဖိတ္ေခၚျခင္း၊ အသုံးဝင္ေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ကို ေဝမွ်ေပးျခင္းျဖင့္  ပံ့ပိုးကူညီမႈၾကျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

စစ္တပ္တန္းလ်ားမွာေနတုန္းက ပ်င္းလည္းပ်င္း၊ မေပ်ာ္တဲ့အျပင္ ပိုက္ဆံလည္းမရဘူးလို႔ ေနေအာင္က ၿငီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တခ်ိန္လံုးအိမ္ျပန္ခ်င္တာပဲ။

ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေဒၚေတြကေတာ့  သူတို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြရရွိဖို႔ ယူေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ အဖြဲ ႔အစည္းေတြကို ေက်းဇူးေနတင္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေနေအာင္ဟာ အေျခပညာ ညေက်ာင္းကို တက္ေရာက္လ်က္ရွိပါတယ္။ ေက်ာ္မိုးေအာင္အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာအျဖစ္ စက္ျပင္သင္တန္းကို YMCA မွာတက္ေရာက္ဖို႔ KMSS မွ စီစဥ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္ေလး အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေနတာမို႔ သူအရင္အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ျပန္သြားခဲ့ၿပီး လက္တိုလက္ေတာင္း ေစ်းေရာင္းေပးတဲ့အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႔အတူေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အတတ္ပညာ အသစ္ေတြသင္ယူဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ပိုေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အနာဂတ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပိုၿပီး သတိရွိရွိေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လုိမျဖစ္ပဲ သတိထားႏိုင္ဖို႔ သူမ်ားေတြကို ကၽြန္ေတာ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပမွာပါလို႔ ေနေအာင္က ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။